Το πιο μελαγχολικό ποίημα

Μπορώ να γράψω το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...
Να γράψω, για παράδειγμα : "Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια και τα αστέρια, μπλε, τρεμοσβήνουν στο διάστημα...."
Ο νυχτερινός άνεμος στροβιλίζεται και τραγουδά.
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Την αγάπησα, και κάποιές φορές με αγάπησε κι αυτή.
Νύχτες σαν κι αυτή, την κράτησα στα χέρια μου. Τη φίλησα τόσες πολλές φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Με αγάπησε, κάποιες φορές την αγάπησα. Πως θα μπορούσα να μην είχα αγαπήσει τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της;
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχω χάσει...
Να ακούσω την ατέλειωτη νύχτα, πιο ατέλειωτη χωρις αυτή... Και το ποίημα πέφτει στην ψυχή ενώ δροσίζει το γρασίδι.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια κι αυτή δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακρυά, κάποιος τραγουδάει. Μακρυά... Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρις αυτή...
Όπως όταν την έγερνα κοντά μου, τα μάτια μου την ψάχνουν. Η καρδιά μου την ψάχνει κι αυτή δεν είναι μαζί μου...
Η ίδια νύχτα που χλωμιάζει τα ίδια δέντρα. Εμείς, αυτοί που ήμασταν, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, ειλικρινά, μα πόσο πολύ την αγάπησα... Η φωνή μου έψαξε τον άνεμο να ακουμπήσει το αφτί της.
Κάποιου άλλου... Θα είναι κάποιου άλλου. Όπως τότε που ανήκε στα φιλία μου. Η φωνή της, το ανάλαφρο κορμί της. Τα απέραντα μάτια της...
Δεν την αγαπώ πια , ειλικρινά, μα ίσως την αγάπησα. Η αγάπη είναι τόσο μικρή μα και η λήθη τόσο μεγάλη...
Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την κρατούσα στα χέρια μου, η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...
Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος πόνος που μου προκαλεί και αυτό να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω γι' αυτή...
Pablo NeroudaΤο πιο μελαγχολικό ποίημα
Μπορώ να γράψω το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε...
Να γράψω, για παράδειγμα : "Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια και τα αστέρια, μπλε, τρεμοσβήνουν στο διάστημα...."
Ο νυχτερινός άνεμος στροβιλίζεται και τραγουδά.
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Την αγάπησα, και κάποιές φορές με αγάπησε κι αυτή.
Νύχτες σαν κι αυτή, την κράτησα στα χέρια μου. Τη φίλησα τόσες πολλές φορές κάτω από τον απέραντο ουρανό.
Με αγάπησε, κάποιες φορές την αγάπησα. Πως θα μπορούσα να μην είχα αγαπήσει τα μεγάλα, γαλήνια μάτια της;
Μπορώ να γράψω Το πιο μελαγχολικό ποίημα απ' όλα απόψε... Να σκεφτώ πως δεν την έχω. Να νιώσω πως την έχω χάσει...
Να ακούσω την ατέλειωτη νύχτα, πιο ατέλειωτη χωρις αυτή... Και το ποίημα πέφτει στην ψυχή ενώ δροσίζει το γρασίδι.
Τι σημασία έχει που η αγάπη μου δεν μπόρεσε να την κρατήσει. Η νύχτα είναι γεμάτη αστέρια κι αυτή δεν είναι μαζί μου.
Αυτό είναι όλο. Μακρυά, κάποιος τραγουδάει. Μακρυά... Η ψυχή μου είναι χαμένη χωρις αυτή...
Όπως όταν την έγερνα κοντά μου, τα μάτια μου την ψάχνουν. Η καρδιά μου την ψάχνει κι αυτή δεν είναι μαζί μου...
Η ίδια νύχτα που χλωμιάζει τα ίδια δέντρα. Εμείς, αυτοί που ήμασταν, δεν είμαστε πια οι ίδιοι.
Δεν την αγαπώ πια, ειλικρινά, μα πόσο πολύ την αγάπησα... Η φωνή μου έψαξε τον άνεμο να ακουμπήσει το αφτί της.
Κάποιου άλλου... Θα είναι κάποιου άλλου. Όπως τότε που ανήκε στα φιλία μου. Η φωνή της, το ανάλαφρο κορμί της. Τα απέραντα μάτια της...
Δεν την αγαπώ πια , ειλικρινά, μα ίσως την αγάπησα. Η αγάπη είναι τόσο μικρή μα και η λήθη τόσο μεγάλη...
Γιατί νύχτες σαν κι αυτή την κρατούσα στα χέρια μου, η ψυχή μου είναι χαμένη χωρίς αυτή...
Ωστόσο αυτός μπορεί να είναι ο τελευταίος πόνος που μου προκαλεί και αυτό να είναι το τελευταίο ποίημα που γράφω γι' αυτή...
Pablo Nerouda

ΑΓΑΠΗ...

-Σε αγαπώ...
-Κι εγώ..
-Μα ήρθε ο χειμώνας και θα χαθώ...
-Δε θα σε αφήσω...
-Δεν μπορείς....
-Μπορώ. Είμαι το σύννεφο....εγώ θα σε ποτίζω κάθε μέρα. Θα σε προσέχω..
-Δε θα αντέξω το κρύο...
-Σε παρακαλώ, μην κλαις...
-Είμαι στη γη...κι εσύ στον ουρανό...
-Η αγάπη δεν έχει όρια..
-Μα είσαι τόσο μακριά..
-Γι αυτό σε αγαπώ πιο πολύ...είσαι το λουλούδι μου...
-Υπόσχομαι να ξαναγυρίσω..
- Δε θα σε αφήσω να μαραθείς.
-Δεν μπορείς...αέρας παγωμένος θα φυσήξει και δε θα αντέξω.
-Θα παλέψω μαζί του
-Μα είναι φίλος μου...
-Θα παλέψω και με τον αγέρα και με το κρύο και με ό,τι σε τρομάζει...δε θα σ αφήσω...
-Κρυώνω...
-Σε παρακαλώ....άντεξε!
-Συγνώμη...
-Πάρε τις στάλες μου και πιες ...πιες
-Κρυώνω τόσο πολύ...
-Μη....
-Ένα πέταλο...Φύσηξε φίλε μου αγέρα να το στείλεις ψηλά. Φύσηξε να φτάσει το δικό μου σύννεφο, φυλαχτό να το κρατήσει.
-Θα σε περιμένω, είσαι η αγάπη μου...
-Υπόσχομαι ....θα γυρίσω ...

Φούσκωσε το πνευμόνια του ο αγέρας...πέταξε το πέταλο ψηλά...το έκλεισε στην αγκαλιά του το σύννεφο.
Πέρασαν οι μήνες.Ήρθε η Άνοιξη .
Και το λουλούδι άρχισε ξανά να μεγαλώνει και να γεμίζει με λαχτάρα και χρώματα τη καρδιά του σύννεφου που τόσο καιρό το περίμενε...Κι εκείνο το κοιτούσε και το πότιζε κάθε μέρα με τα δάκρυά του. Ήθελε τόσο να το αγκαλιάσει. Λυπήθηκε ο αγέρας το σύννεφο και φύσηξε δυνατά να στείλει ψηλά το λουλούδι στην αγκαλιά που ανήκε...
-Θα πεθάνω χωρίς χώμα.
-Θα γίνω εγώ το χώμα σου.
-Μπορείς;
-Βαμβάκι θα γίνω να ριζώσεις.
-Μπορείς;
- Ναι. Η αγάπη μπορεί....
Ρίζωσε το λουλούδι στο σύννεφο και δεν ξαναχώρισαν ποτέ.Γη και ουρανός ένα..Αγάπη τους ένωσε.....

~8.8.2008-8.8.2009~Σ'αγαπώ για πάντα....

~*~8.8.2008-8.8.2009~*~

Μακάρι να μπορούσα να μας ευχηθώ χρόνια πολλά αγάπη μου.....

Σαν σήμερα,έναν χρόνο πρίν...γνώρισα τον πιό υπέροχο άνθρωπο του κόσμου....τον άνθρωπο που μου έδωσε πνοή όταν ήμουν απελπισμένη...τον άνθρωπο που έδωσε χρώμα στην ασπρόμαυρη ζωή μου...που με έκανε να νιώσω πώς είναι η αγάπη...,που με έκανε να νιώσω και πάλι γυναίκα...Απο την ημέρα που σε γνώρισα,άλλαξες την ζωή μου καρδούλα μου...και το ξέρεις...Μου χάρισες τις ωραιότερες στιγμές μου και σε ευχαριστώ πολύ γι'αυτό...Σ'ευχαριστώ που είσαι δίπλα μου καρδιά μου...,σ'ευχαριστώ που μ'αγαπάς....είσαι οτι καλύτερο,ότι ωραιότερο στην ζωή μου...στην ψυχή μου...Σ'αγαπάω πολύ ματάκια μου...για πάντα!!!
φιλάκια πολλά-πολλά....παντού-παντού!!!
Αυτός ο χρόνος για μ'ένα,είναι μία ζωή...ξέρεις εσύ....

Σ'αγαπώ....για τώρα.....για πάντα ζωή μου.....

~AΠ-ΕΚΑΤΗ~

ΟΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥ.....

18-07-2009 εώς 24-07-2009....οι ομορφότερες στιγμές της ζωής μου........,σ'ευχαριστώ πάρα πολύ που μου τις χάρισες καρδούλα μου......είσαι ότι ωραιότερο στην ζωή μου.....,ότι καλύτερο μάτια μου είσαι εσύ.......απλά,σ'αγαπώ......πολύ.................για πάντα..........σου το ορκίζομαι.....

πάντα δική σου........

(ΑΠ-ΕΚΑΤΗ)

ΜΟΥ ΕΔΩΣΕΣ ZΩΗ...

O χρονος που εισαι στην ζωη μου ειναι τοσο συντομος οσο μια ανασα..χαιρομαι ομως γιατι σ'αυτο τον λιγο χρονο,εχεις καταφερει να μου δωσεις αυτο που δινει μια ανασα...ΖΩΗ!!!!
Σε αυτη την ζωη καθε τι ομορφο δεν χανεται ποτε,αν εχει υπαρξει εστω και λιγο...ετσι ενα κομματι απο σενα θα με ακολουθει παντα..και ενα δικο μου κομματι θα ειναι ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΔΙΚΟ ΣΟΥ....

Το ξέρεις;

Το ξέρεις ότι τα χαμόγελα ταξιδεύουν:Και φτάνουν πάντα στον προορισμό τους... Όπως και οι αγκαλιές,και οι σκέψεις...Εγώ σου στέλνω κάθε μέρα και χαμόγελο και αγκαλιά και σκέψη... Και είσαι η πρώτη μου σκέψη το πρωί...και το πρώτο μου χαμόγελο...

Tις πιό όμορφες μέρες μας...

Η πιo όμορφη Θάλασσα είναι εκείνη που δεν ταξιδέψαμε...

το πιo όμορφο απ'τα παιδιά μας δεν γεννήθηκε ακόμα...

τις πιo όμορφες μέρες μας,δεν τις ζήσαμε ακόμα...

Κι εκείνο που θα'θελα να σου πω...

το πιo ωραίο,δεν σου το έχω πεί ακόμα!

ΑΝ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΙΑ...

Βραδυάζει και τα βλέφαρα του ήλιου κλείνουν για να αγκαλιάσουν τρυφερά την θάλασσα των ονείρων μας...βαθύ κόκκινο στο βάθος του ορίζοντα αναστατώνει την ψυχή μου...Ψιθυρίζω σ'αγαπώ και τα αστέρια γίνονται χίλιες φορές πιο φωτεινά!!!
ΑΝ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΜΟΥ ΕΙΧΕ ΜΟΝΟ ΔΥΟ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΑ ΗΤΑΝ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ....ΤΟΤΕ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΘΑ ΑΡΧΙΖΕ ΤΗΝ ΝΥΧΤΑ ΚΑΙ ΕΥΧΗ ΜΟΥ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΞΗΜΕΡΩΝΕ ΠΟΤΕ!!!Σ'ΑΓΑΠΩ...

ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ....

ΚΥΝΗΓΗΣΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΕΣΑΙ,ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΦΤΑΣΕΙΣ ΠΟΤΕ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΚΑΙ ΟΤΙ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΣ... ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΑΝΑΡΩΤΙΕΣΑΙ ΑΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ Ο ΘΕΟΣ ΦΤΙΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΑ ΚΡΥΦΟ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΜΕ.....ΣΗΜΑΣΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ...ΑΛΛΑ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ!!!!